In het pittoreske Marbella, waar de zon altijd lijkt te schijnen en de zee het verdriet lijkt te kunnen wegspoelen vindt Nicolette van Dam troost in de armen van haar familie. Na een reeks hartverscheurende dagen gevuld met het afscheid van een dierbare ziel, heeft Nicolette gekozen voor de warmte van haar naasten in een tijd waarin verdriet en geluk zo pijnlijk dicht bij elkaar liggen.
Het verlies van oma Lily een steunpilaar in het leven van Nicolette heeft een leegte achtergelaten die moeilijk te vullen is. “Gisteren hebben we afscheid genomen van m’n alles, Oma Lily,” deelde ze in een ontroerend bericht op Instagram, een herinnering aan de onuitwisbare voetafdrukken die dierbaren achterlaten op onze harten. Oma Lily, wiens levenslust en veerkracht tot het einde toe bewonderenswaardig waren heeft uiteindelijk de strijd moeten opgeven een moment waarop liefde en loslaten hand in hand gaan.
Tegen de achtergrond van deze emotionele rollercoaster heeft Nicolette samen met haar familie troost gevonden in Marbella. Het samenzijn de lange wandelingen langs het strand en de diepgaande gesprekken bieden een zeldzame kans om samen te rouwen te herinneren en te helen. “Zo fijn om met de familie samen te zijn, samen veel te wandelen en te kletsen na afgelopen emotionele weken. Met een lach en een traan,” schrijft Nicolette.
Oh gossie meissie..je omaatje!🤪
Als dat het ergste is wat je op je circa 35e hebt meegemaakt, wees blij!
En maak je borst maar nat..als je ouders of gezin etc aan de beurt zijn, dan weet je pas wat het leven echt inhoudt.
Ga nou maar gauw verder met al je feestjes & vakanties vieren & je kleine verdrietjes wegproosten.😉😝🤣
Amen!!
Inderdaad toen ik mijn opa’s en oma’s verloor was ik verdrietig, maar mijn moeder verliezen. Dat voelde voor mij aan alsof iets van mij werd geamputeerd. Nu 1,5 jaar later mis ik haar nog steeds elke dag.
Maar Nicolette wil net als haar man heel graag in de spotlight staan. Morgen trapt ze in Marbella een mier dood, daar moet ook uitgebreid bij stil worden gestaan op socialmedia.
Precies Yvon, is bij mij nu ook circa 1,5 jaar geleden & voelt nog steeds of een deel van mij geamputeerd is., net als bij jou.😥
Ik zeg weleens tegen mensen dat toen de navelstreng pas echt werd doorgesneden. Ben blij dat eindelijk iemand mijn gevoel snapt van amputatie bij het overlijden van een ouder. Ik weet dat iemand dat gevoel ook had toen een kind van die persoon was overleden. De persoon in kwestie weet wie ik bedoel, en dat mag die persoon zelf melden als die persoon daar behoefte aan heeft.
Sorry voor de lange tekst, maar ik wilde het even goed uitleggen.
Mooi omschreven idd heel herkenbaar!♥️😪
Ja dat snap ik helemaal, als je ouders komen te overlijden, dat voelt aan als een amputatie.
Maar je kind verliezen van 35 jaar, is het ergste wat me is overkomen, dat voelt echt aan als een amputatie.
Het is nu 10 maanden geleden, maar het lijkt als de dag van gisteren.
Het gaat mentaal ook nu niet zo goed met mij ,ik leef van dag tot dag.
Chrisje, kan je er met iemand over praten?
Ik miste je hier al even. Je weet dat ik aan je denk he?
Alleen met mijn eigen gezin kan ik er over praten en huilen.
Ik kan hulp krijgen als ik wil, maar al heb ik 10 psychologen voor me niemand neemt mijn verdriet en gemis weg.
Yvon , Nellie en Diana, bedankt voor jullie steun.
Dat doet mij erg goed. 😘
Het verdriet en gemis kan niemand wegnemen. En dat bedoelde ik ook niet, wel fijn dat jullie als gezin er goed over kunnen praten. En je weet voor rouw staat geen tijd. Als ik hier een kaarsje brand, brand die ook voor jou dochter. 🕯 ❤️
Erg lief van jou Yvon, dat je zo begripvol en meelevend bent.
Ik heb veel mooie foto’s van mijn kind in huis hangen en staan, met nepkaarsjes.
Ik gebruik zuurstof vanwege mijn copd, daarom mag ik geen echte kaarsen.
Zo is mijn karakter Chrisje en natuurlijk ook een deel opvoeding, ik zou niet weten waarom ik niet meelevend zou zijn. Een ouder hoort zijn of haar kind niet te moeten begraven/cremeren.
Ik heb ook een mooie foto van mijn moeder op een kastje staan. (Die heeft ook op de kist gestaan) En daar praat ik nog regelmatig tegen. En zeg haar ook elke avond weltrusten.
Je moest eens weten Yvon, hoe mensen kunnen zijn die geen of weinig begrip hebben.
Die aan de overkant gaan lopen als ik met mijn scootmobiel aan kom rijden .
Of van familie en andere die op de uitvaart waren, niks meer van gehoord, nog geen apje meer gehad ,hoe het met ons gaat.
Je snapt wel , die komen er bij ons niet meer in, ik ben een harde geworden.
Ik praat ook altijd tegen de foto’s en urn een hele mooie met vlinders, waar ze zo van hield.🦋♥️
Mijn moeder hield ook ontzettend van vlinders. En toen we de uitvaart aan het regelen waren werd het me allemaal even te veel. Ben toen buiten een sigaretje gaan roken, en toen vloog er een vlinder de tuin in. (Ik heb al jaren een tatoeage van een vlinder op mijn onderrug.)🦋
Jij kan er toch niets aan doen dat je dochter overleden is, ik krijg het gevoel bij jou verhaal dat mensen het je kwalijk nemen.🤨 Ik herken het dat je harder bent geworden naar andere mensen toe. Ik heb ook van heel weinig mensen een berichtje gehad na een poosje hoe het ging. Alleen de jongste zus van mijn vader appt me nog af en toe hoe het gaat.
Als ik jou zou tegenkomen op de stoep met je scootmobiel, dan zou ik Luna bij me roepen, haar kort houden en vragen of je erdoor kan. En als ik zie dat je hulp nodig hebt, help ik je ook nog Dus hop met de scootmobielnaar Geldrop, en ik help je😅. Ook als ik je niet ken. Het is een kleine moeite, en ik krijg er een goed gevoel van. En ik hoop dat als ik hulp nodig heb als ik de leeftijd ervoor heb, hoop ik het ook te krijgen. 😊
Heel lief van jou Yvon dat je mij zou helpen, als ik er met mijn scootmobiel 🦼niet langs kan. Ik snap dat jij je moeder erg mist, en blij bent met je tatoeage.
Mijn man en dochter hebben die ook.🦋
Het is niet dat ze mij de schuld geven van mijn dochters overlijden, ze was al 15 jaar chronisch ziek.
Maar mensen weten niet wat ze moeten zeggen, kunnen er niet mee omgaan, en laten het dan afweten.
Ze weten niet hoeveel verdriet dat doet, alleen als ze dat zelf mee maken, dan snappen ze dat pas.
Maar ik heb ook een lieve groep mensen om mijn heen , waar ik op aan kan.😘
Gewoon even vragen hoe het gaat, dat is heel simpel. Maar je voelt je wel gezien. De meeste buren hier in de flat vragen mij nog steeds als ze me zien hoe het gaat. In het begin kregen ze vaak te horen dat het kl*te ging, nu zeg ik vaker dat het redelijk gaat. Behalve de eerste 2 weken van februari, rond moederdag, de eerste 2 weken van september en eind december. In februari was ze jarig 14 februari, heel leuk dat je in de winkel er ook aan wordt herinnert en september is gewoon echt niet leuk. 1 sept is ze overleden, 8 sept is ze gecremeerd en 9 september is mijn verjaardag. Dus september is voor mij de ergste maand. Merk dan ook echt aan mijn hond dat ze waakser wordt naar mij toe. Dan denk ik ik heb alles onder controle, maar zij voelt toch een verandering in mijn gedrag/gevoel. Let maar eens op je hond als je die 1 hebt.
Die tatoeage heb ik mezelf cadeau gedaan toen ik 30 werd, als afsluiting van een zware tijd. Ben behoorlijk depressief geweest, en ik zag een keer een vlinder vliegen, en daar werd ik zo blij van. Toen heb ik gezegd, ik neem een keer een tatoeage met een vlinder. Hij staat op mijn onderrug met een tribel en heb er een uurtje of 4 voor moeten zitten. Dat was de langste zit tot nu toe voor een tatoeage.
Ja, ik mis mijn moeder echt nog steeds. Soms droom ik nog van haar. Mijn laatste droom over haar, was ze bang en durfde niet alleen te zijn of ergens alleen naar toe te gaan. Ben blij dat ik haar nog af en toe in mijn dromen zie. Zo is ze niet dood voor mij. Ik vind dood ook zo hard klinken en zij was totaal niet hard. Tenzij je bij haar haar grens was over gegaan. Zo ben ik ook. En ik kan echt veel hebben.
Dat zijn van die rotdagen, die voor altijd op je netvlies staan. Fijn dat je veel liefde van je hond hebt, die voelen ook alles aan . Ik heb geen hond, die zou ik ook niet uit kunnen laten . 🐶😘
Je mag Luna nu wel een weekje “lenen”, ze mag alleen buiten even snel haar behoefte doen en dan weer naar binnen. Vandaag maar even naar de dierenarts geweest, want ze had al vanaf vrijdag zo’n pijn. Nu blijkt ze een hernia te hebben. Vanmiddag kreeg ze een spuit en thuis een halve capsule, ze was helemaal high. Zo zielig. Ik zei al tegen mijn vader, ik zou zo haar hernia over willen nemen. Ik weet namelijk hoe het is om een hernia te hebben. Dus nu mogen we een weekje absoluut niet wandelen, binnen mag ze gelukkig wel gewoon lopen. Maar ze mag ook niet spelen met andere honden zei de dierenarts, ik dacht spelen met andere honden doet ze ook bijna niet. Er is 1 hond in de buurt waar ze af en toe speelt. Als je achter elkaar aan rennen spelen noemt. Ze vinden het beide wel leuk hoor.
Maar zeker de komende 3 weken moet ze rustig aan doen.
Ik vind het wel heel zielig hoor. Ze is toch een soort kindje van mij.
Dat is zeker zielig, en ze kunnen niets zeggen .
Van een dier krijg je heel veel liefde, meer als van een mens soms.
Hopelijk is ze snel weer beter, maar dat komt wel goed, met zo’n baasje als jij. 🐶🐕
Dieren zijn altijd eerlijk, zo staat ze ondanks de pijn toch blij te kwispelen als ik thuis kom. En het gaat gelukkig al iets beter, ben blij dat de medicijnen werken. Ze wilde vandaag zelfs weer een rondje wandelen. Maar dat mag ze nog even niet. Dat is wel een uitdaging een Jack russel rustig houden. De mensen waar ze normaal gek op is mogen haar nu ook echt niet aaien. Ze is echt bang dat ze dan pijn gedaan wordt. Dus ze is zichzelf daar ook wel bewust van.
Ik heb nog net niet mijn verpleegsterpakje aan, maar zorg wel ontzettend goed voor haar. Dat deed ik al, nu krijgt ze gewoon vaker een extra aai of knuffel. Dat werkt ook als pijnstiller. En zolang ze uitval van haar poten heeft, wordt er goddank niet geopereerd, en zoals ik het zo aankijk gaat een operatie ook niet gebeuren.
🐶♥️
Het gaat al iets beter met Luna, de dierenarts had me al gewaarschuwd dat ik Luna zou moeten afremmen als de medicijnen zouden gaan werken. Ik heb vandaag al een paar als een moeder die haar kinderen in het zwembad waarschuwd dat ze niet moeten rennen, heb ik dat tegen Luna moeten zeggen. Nu de medicijnen goed zijn werk doen, slaapt ze heel veel. Ze heeft 4 dagen zoveel pijn gehad, daarvan was ze al moe, en de pijn die ze vast nog wel heeft, kost haar ook energie. Ik voel me nu gelukkig iets minder machteloos.
Heel veel sterkte Chrisje ook voor de rest van je gezin🌹🍀
Pittig zeg, wens je veel kracht & sterkte. 😥💖