Loes Smoezenpoes
Mariska Bauer doorgaans het stralende middelpunt aan de zijde van haar man Frans Bauer heeft eindelijk de moed gevonden om te spreken over een diep persoonlijke tragedie die haar leven voor altijd heeft veranderd. In een zeldzaam openhartig interview met weekblad Weekend vertelt ze over het verwoestende verlies van haar jongere broer Jan die in 1997 op slechts zeventienjarige leeftijd omkwam bij een afschuwelijk ongeluk. Het is een verdriet dat haar tot op de dag van vandaag blijft achtervolgen.
Het was een zonnige dag, 17 juni 1997 toen Jan, vol plannen en dromen op zijn brommer stapte om deze te verkopen. Wat een normale rit had moeten zijn, veranderde in een nachtmerrie. “Hij is op die brommer verongelukt bij Boskoop, waar een aquaduct werd gebouwd,” onthult Mariska met een mengeling van pijn en berusting in haar stem. Wat er precies gebeurde, is nog altijd moeilijk te bevatten.
Een tractor die eigenlijk rechtdoor had moeten rijden, besloot plotseling af te slaan. Jan, die voorrang had moeten krijgen probeerde nog te remmen, maar het lot was hem niet gunstig gezind. “Door het zand van de bouwplaats gleed hij onder de tractor door en overleed ter plekke,” vertelt Mariska. Een noodlottige samenloop van omstandigheden die haar broertje het leven kostte en haar familie in diepe rouw dompelde.
En alsof het verlies op zichzelf niet genoeg was, volgde er ook nog een onwaarschijnlijke ontmoeting. De twintigjarige bestuurder van de tractor, verscheurd door schuldgevoel, stond twee dagen na het fatale ongeluk met tranen in zijn ogen op de stoep bij de familie Bauer. In plaats van woede of verwijten, was het Mariska’s moeder die de jongeman troostte. Een gebaar van vergeving dat zowel krachtig als hartverscheurend is. “Later gaf ik mijn moeder een hanger met een foto van Jan erin. Die hanger heeft ze nooit meer afgedaan,” vertelt Mariska, alsof ze nog steeds probeert te begrijpen hoe haar moeder zo sterk kon zijn op dat moment.
Het is een verdriet dat nooit verdwijnt, een verlies dat altijd voelbaar blijft, zelfs na meer dan twee decennia. “Hij ligt op het kerkhof van de katholieke kerk,” zegt Mariska met een gebroken glimlach. “Ik kom daar nog regelmatig. Soms rijd ik er speciaal vanuit Fijnaart naartoe. Sowieso altijd op 19 juni, zijn sterfdag.” Het is haar manier om hem dichtbij te houden, om de herinnering aan haar broertje levend te houden.
Hoewel de wereld verderging bleef de tijd voor Mariska op die noodlottige dag in juni 1997 stilstaan. Ze werd gedwongen om door te gaan, om een leven op te bouwen en een gezin te stichten, maar de leegte die Jan achterliet is nooit opgevuld. Het is een litteken dat haar altijd zal tekenen, een herinnering aan een broer die nooit de kans kreeg om volwassen te worden.
In een wereld waar alles draait om roem en succes, toont Mariska Bauer de andere kant van het leven: de kant waar het verdriet altijd op de loer ligt, ongeacht hoe breed de glimlach ook lijkt. Het verhaal van haar broertje Jan is een schrijnend voorbeeld van hoe een enkele gebeurtenis levenslang sporen kan nalaten. En hoewel ze misschien nooit volledig over dit verlies heen zal komen is het duidelijk dat Mariska haar eigen manier heeft gevonden om met het ondenkbare om te gaan: door te blijven herinneren, te blijven liefhebben en te blijven vertellen.
