Wielrenster Puck Moonen trekt haar strakke pak uit en deelt verleidelijke foto

Zodra Puck Moonen een foto plaatst of het nu op een racefiets is onder een boom met haar kat of in een net iets te perfect ogende wieleroutfit dan slaat het internet collectief aan het scrollen. Wat ooit begon als een jonge renster in een peloton vol testosteron is nu uitgegroeid tot een heus socialmediafenomeen. 866.000 volgers hangen aan haar lippen én lenzen. Maar achter de glimmende helmen, de glanzende haren en de gelikte foto’s schuilt een verhaal dat minder Instagram-filter en meer rauwe realiteit is.

Laten we even terugspoelen. Puck Moonen in 2017 nog door FHM gebombardeerd tot Mooiste Sportvrouw van Nederland lijkt het perfecte uithangbord van millennial-succes: sportief, knap en met een strakke esthetiek die het goed doet in je feed. Maar zoals ze onlangs onthulde, is dat ‘perfecte plaatje’ gebouwd op een fundament van jeugdtrauma’s en ongemakkelijke stiltes achter in het klaslokaal.

“Ik was dat sociale ongemakkelijke, vreemde en stille kind achterin de klas, dat probeerde te verdwijnen zodat die pestkop me niet tot zijn mikpunt zou maken.” Geen glitter. Geen zonnebril. Gewoon de kale waarheid uitgesproken in de digitale biechtstoel van Instagram. En dat is nou precies het soort confession waar menig volger likend, delend en met betraande emoji’s op reageerde.

Zelf herinner ik me ook nog dat meisje op school dat altijd net te stil was een beetje ‘anders’. Niemand keek twee keer om behalve als het was om te gniffelen. En dat zijn precies de littekens waar Puck het over heeft. “Het was een vreselijke tijd en heeft veel littekens achtergelaten, maar heeft me ook de weerbaarheid gegeven waarmee ik nu alles aankan wat er in het leven gebeurt.” Tja, ze zeggen dat je karakter vormt in de storm. In Pucks geval lijkt het eerder een orkaan geweest te zijn.

De ironie? Terwijl haar jeugd draaide om onzichtbaar blijven is ze nu een vrouw die door duizenden wordt bekeken – vaak in strakke bikinifoto’s waar het zweet net zo zorgvuldig is geplaatst als de zonnestralen.

Wat dit verhaal extra lading geeft is haar openheid over autisme. Geen zielige violen geen “kijk mij eens knokken”, maar een messcherpe observatie van hoe het is om sociaal buiten de lijntjes te kleuren. “Proost op er niet bij horen, op sociale ongemakkelijkheid, verlammend perfectionisme, gekke obsessies en het missen van sociale aanwijzingen.” Ik bedoel als dát geen tattoo-waardige quote is dan weet ik het ook niet meer.

En laten we eerlijk zijn dit is precies het soort eerlijkheid dat zeldzaam is in een wereld vol filters, retouches en neppositiviteit. Terwijl half Nederland zich afvraagt waarom het algoritme hen blijft stalken met Puck in wéér een nieuwe sport-bikini, gebruikt zij dat podium om iets op te bouwen dat verder gaat dan likes en esthetiek. Dat noem ik pas wielrennen met inhoud.

Dus de volgende keer dat je Puck voorbij ziet komen in je tijdlijn kijk dan eens verder dan haar perfecte kaaklijn. Er zit een verhaal achter dat zwaarder weegt dan een carbonfiets en minder glad is dan haar Insta-feed.

Hieronder de beelden en wat heeft Puck toch een prachtige harige poes hé: