Zoon Peter R. de Vries psychisch ingestort: ‘Hij is zichzelf niet meer, zegt zijn vrouw’

Op papier is Royce de Vries nog altijd die keurige strafpleiter met het nette pak en het rechte pad. Maar wie goed kijkt ziet een andere man. Een man die niet meer lacht zoals vroeger die zijn blik niet meer losjes door de kamer laat dwalen, maar strak, scherp en met een muur om zich heen. De moord op zijn vader Peter R. de Vries heeft van hem geen slachtoffer gemaakt, maar een stille storm. En die storm raast nog steeds.

In een openhartig gesprek met FunX-dj Fernando Halman geeft Royce een ongefilterde inkijk in zijn innerlijke strijd. De man die ooit bekendstond als zachtaardig en diplomatiek, erkent nu zelf: “Ik keer me vaker in mezelf en ik ben bozer geworden. Vroeger was ik helemaal nooit boos. Maar ik kan nu echt op mijn strepen staan.” Het klinkt als een waarschuwing.

Zijn vrouw, normaal gesproken de rustige rots in zijn bestaan, ziet het ook. “Als je het aan m’n vrouw zou vragen zou ze zeggen dat het me veranderd heeft.” En Royce? Die geeft haar geen ongelijk. Hij dwaalt af in gesprekken, zit gevangen in gedachten die alleen hij begrijpt. “Ik weet niet of ik er leuker op ben geworden, zeg maar. Dat denk ik niet.”

Van rouw naar revanche

Want laten we eerlijk zijn: wie verliest z’n vader op klaarlichte dag voor het oog van het hele land en blijft daar ongeschonden bij? Het verlies van Peter R. is geen afgesloten hoofdstuk, maar een doorlopend dossier dat elke maand weer opengekrabd wordt. De moordenaar mag dan in de cel zitten de pijn zit in Royce’ ribbenkast en daar komt geen advocaat bij.

“Het is alsnog niet makkelijk om met mij te leven in deze situatie. Prioriteiten zijn verschoven,” zegt hij eerlijk. Zijn innerlijke kompas is gekanteld. Liefde, vriendschap, werk het past niet meer zoals het ooit paste.

En terwijl hij probeert te balanceren op het slappe koord van herinnering en rechtvaardigheid dendert het justitiële circus gewoon door. De ene verdachte na de andere, nu zelfs op Curaçao een eiland waar anderen naartoe gaan voor cocktails en zonsondergangen, maar waar Royce een nieuw hoofdstuk in het horrorboek van zijn leven vond.

Vijftien jaar waken

Dat dit verhaal nog lang niet voorbij is beseft hij met de kilheid van iemand die het kwaad recht in de ogen heeft gekeken. “Ik heb toch maar geaccepteerd dat dit misschien nog wel de komende vijftien jaar gaat gebeuren.”

Royce is geen gebroken man. Maar wie hem écht ziet, weet: de lach op zijn gezicht is geen vrolijkheid meer, maar verzet. En misschien, heel misschien zit daar nog altijd een stukje van zijn vader achter.