Marco Borsato durft niet meer naar de Albert Heijn, wordt continue aangevallen

Marco Borsato verschuilt zich tegenwoordig tussen de anonieme muren van zijn huis, vrezend voor afkeurende blikken en scheldpartijen in de gangpaden van de supermarkten zoals Albert Heijn en Jumbo.

In het zicht van een naderende gerechtelijke storm, gezien het besluit van het Openbaar Ministerie om de zanger te vervolgen wegens ontucht met een minderjarige worstelt de eens zo geliefde ster om een greintje normaliteit in zijn dagelijks leven te vinden. Zijn zoon, Luca Borsato, werpt een beschermende mantel om zijn vader en deelt een glimp van hun absurde wereld in de podcast 30 minuten Rauw: “Hij gaat niet heel veel per definitie fysiek naar de Jumbo of naar de Albert Heijn. Dat doet hij niet superveel. Af en toe wel hoor. Af en toe haal ik wat als er wat nodig is. Maar meestal bestelt hij dan gewoon zijn boodschappen.”

Luca en Marco hebben hun toevlucht gezocht in Alkmaar, waar het dagelijks leven verder gaat achter gesloten deuren en de maaltijden gevuld zijn met diepgaande gesprekken en wijnavonden. “Dan gaat hij koken of dan regel ik iets anders. En dan zitten we met z’n tweeën lekker aan een wijntje en een hele lekkere maaltijd samen. Gewoon te praten over welke wedstrijd er weer vanavond op de tv is.”

Er hangt een dromerige hoop in de lucht, een dag waarop Marco en Luca misschien onbezwaard door de gangpaden van de Jumbo kunnen lopen, een tijd waarin de starende ogen en de fluisterende lippen van vreemden vervagen in het niets. Op de vraag van presentator Ruud de Wild of een dergelijke toekomst mogelijk is, verzucht Luca: “Dat zou toch ideaal zijn? Dat je naar de Jumbo kan zonder dat mensen per definitie op een hele minachtende manier naar je staren?”

In Alkmaar, waar de stadsmensen hun nuchterheid behouden, lijkt een soort beschermende bubbel zich rond het duo te hebben gevormd. “En het valt in Alkmaar allemaal nog wel mee hoor, want Alkmaar is best wel een heel nuchter volk. En kennen hem in die zin”, deelt Luca.

Maar de schijnbare serene rust is niet zonder zijn eigen prijs, zoals de pijnlijke waarheid dat een vader en zoon zich zo bewust moeten zijn van het bittere geluid van veroordeling en afkeer van buitenstaanders. “Maar dat zijn wel dingen waar ik van denk: ja weet je, je wilt toch niet altijd maar waar je loopt op straat het risico lopen dat iemand maar kan roepen naar je wat ie wil?”

Ook zegt Luca meer te weten over de zaak tegen zijn vader, maar dat hij daar nog niks over kan zeggen. ,,Tuurlijk weten wij iets meer dan dat er geroepen wordt. Wij weten dat verhaal wel plus wij weten met welke specifieke individuen dan wel mijn pa dan wel de vrouwen in kwestie over wie we praten.”

,,Maar ook niet alles. Het is voor ons gewoon heel gevoelig om daarover te praten, Omdat het over een gevoelig onderwerp gaat. En ten tweede, omdat ik daar echt helemaal niks mee te maken heb. Mijn zusje heeft er niks mee te maken, mijn broertje heeft er niks mee en mijn moeder ook niet. Wij staan daar echt volledig los van.”

Luca wil er verder ook niks over zeggen. ,,Aangezien we daar mee misschien wel het hele proces kunnen verstoren. Dus ik denk dat het het beste voor iedereen is om allemaal onze mond te houden en het gewoon te laten aan het OM.”