Loes Smoezenpoes
Catherine Keyl heeft recentelijk een enorme tegenslag te verduren gekregen. Na haar beslissing om geen verdere cosmetische ingrepen aan haar gezicht te laten uitvoeren, bevindt ze zich nu in een rolstoel en is ze beperkt tot slechts tien stappen lopen.
Keyl’s mobiliteitsproblemen begonnen plotseling en leiden tot een reeks medische onderzoeken waaronder MRI-scans. De eerste diagnose was een slijmbeursontsteking in de heup, maar ondanks een injectiebehandeling is er geen verbetering opgetreden. Deze fysieke beperkingen hebben een enorme impact op haar dagelijks leven deelt ze in haar column in De Telegraaf.
Het nieuwe Tergooi MC ziekenhuis waar Keyl behandeld wordt blijkt een nachtmerrie voor rolstoelgebruikers. De slechte toegankelijkheid met te smalle deuropeningen en een gebrek aan comfortabele wachtruimtes, heeft haar situatie alleen maar moeilijker gemaakt. Ze beschrijft hoe de harde ijzeren designleuningen in het ziekenhuis verre van ideaal zijn voor iemand die alleen maar kan liggen.
Een lichtpunt in deze moeilijke tijd is de vriendelijkheid van vreemden. Keyl beschrijft een ontroerend moment waarop een onbekende vrouw haar te hulp schoot toen ze bijna flauwviel van de pijn op weg naar de fysiotherapeut. Deze daad van vriendelijkheid herinnert haar eraan dat er nog steeds veel goede mensen in Nederland zijn.
Ondanks haar pijn en ongemak blijft Keyl dankbaar voor de steun die ze ontvangt. Haar strijd is nog niet voorbij, maar haar veerkracht en dankbaarheid zijn groot.
Gestoord zo’n duur nieuw ziekenhuis & is niet eens rolstoelvriendelijk.
Is bijna failliet nu ook te gek voor woorden. Mooi achter het bureau bedacht, budget zwaar overschreden & totaal geen rekening gehouden met de doelgroep.
Wat een zootje in NL.
Zo zie je maar je kan zo van de ene op de andere dag niks meer kunnen.
Mijn ma precies hetzelfde, super fit en energiek.
En ineens niet meer kunnen lopen of staan etc.
Hoop dat ze bij C idd een hoofdstad hebben gemaakt
Was bij ons foute boel & oorzaak.
Ik heb zelf ook chronische rugpijn. Dat wil zeggen dat ik zonder medicijnen ik altijd veel pijn heb, met is het een stuk minder. Maar ik weet sinds ik rugpatiënt ben, hoeveel stoelen in openbare ruimtes gemaakt zijn door een ontwerper en niet omdat ze lekker relaxed zitten. Bij ons gemeentehuis staan stoelen, ze zien er niet uit en zitten ook echt voor geen meter. Leuk als je daar een afspraak hebt. Ik weet nooit hoe ik daar moet gaan zitten. En dat heb ik op meer plaatsen.