In de schaduwen van constante waakzaamheid leeft Geert Wilders een man wiens leven is veranderd in een filmthriller zonder happy end. Verstoken van privacy en thuiscomfort is Wilders een gevangene van zijn eigen politieke stempel. Zijn relaas, gedeeld met het weekblad Story, schetst een beeld van een bestaan waarin de simpelste vrijheden tot het verleden behoren.
Geert Wilders: Het Leven in een Gouden Kooi
“Er zijn altijd beveiligers, nogmaals dat zijn mijn helden die alles voorbereiden en tijdig moeten weten wat je gaat doen, vandaag, morgen, overmorgen, dag na overmorgen, alle dagen en weken. Ik heb daarin nul privacy,” onthult Wilders. Zijn bestaan is gereduceerd tot een serie gecontroleerde bewegingen, geleid door de onzichtbare hand van de staat in een safehouse dat meer op een luxe bunker lijkt dan een thuis. “Ik heb geen eigen huis, maar ik woon in een safehouse van de Staat.”
De ontneming van normale menselijke interacties strekt zich ver uit. “Ik kan simpele dagelijkse taken niet meer doen,” legt hij uit, een lijst opsommend van alledaagse activiteiten die voor hem verboden terrein zijn. Wilders leeft in een constante staat van alertheid, een emotioneel en fysiek veeleisende situatie die hem voortdurend op de proef stelt. “Denk aan mijn eigen brievenbus legen, niet autorijden, niet zomaar ergens heen gaan. Je bent altijd waakzaam en alert. Het vreet veel energie. Je probeert het te realiseren, want je moet door, maar dat lukt je natuurlijk niet altijd, want ik ben ook maar een mens van vlees en bloed.”
In dit licht staat Wilders zowel letterlijk als figuurlijk op afstand van het volk dat hij beweert te vertegenwoordigen, gevangen in een web van noodzakelijkheid en paranoia. Een leven geleefd in de marge van vrijheid en gevangenschap, constant in de schijnwerpers, maar zelden begrepen.
Petje af voor Geert en hopelijk kan hij het volhouden.
Het is niet niks om zo te moeten leven 🍀