Loes Smoezenpoes
Als je denkt dat het leven van een misdaadverslaggever enkel bestaat uit spannende verhalen en primeurs, heb je het goed mis. Voor John van den Heuvel en Mick van Wely is het dagelijks overleven in een duistere wereld vol dreiging en angst. Het duo, dat inmiddels onafscheidelijk is door hun gedeelde lot wordt al jaren zwaar beveiligd vanwege hun onthullingen over de onderwereld. Het lijkt misschien een spannend leven, maar de werkelijkheid is allesbehalve glorieus.
In een recent interview met Veronica Superguide geeft Mick een onthullende inkijk in hun leven, waar humor soms het enige wapen is tegen de dreigende schaduw die constant boven hen hangt. “Je kunt ontzettend met hem lachen,” zegt hij over zijn collega John. Maar die lach heeft vaak een bitter randje. Het is de zwarte humor die de heren staande houdt. “Ik weet nog dat we slecht nieuws kregen over dreiging en tegelijkertijd een topverhaal hadden over een topcrimineel. Toen zei John: ‘Laten we maar publiceren. Dat levert ook weer een extra jaartje beveiliging op.’” Een wrange grap die hun situatie pijnlijk duidelijk maakt: elke publicatie kan hun leven verder compliceren, maar stil blijven is geen optie.
Het constante gevaar en de loodzware beveiliging eisen hun tol. “John en ik hebben het er vaak met elkaar over: heb jij dat ook? Hoe ervaar je dat? Gebeurt dit en dat bij jou ook? Hoe ervaar jij dat psychisch? We gaan door een inktzwarte periode. Het is psychisch zo zwaar, mensen hebben geen idee,” geeft Mick toe. Terwijl de meeste mensen geen flauw benul hebben van de prijs die zij betalen voor hun werk, proberen John en Mick te navigeren door een leven dat wordt gedomineerd door angst en isolatie.
Maar zelfs in deze benauwende realiteit kunnen de emoties soms hoog oplopen. Mick deelt met een sinister lachje hoe John soms uit zijn vel kan springen. “Er is niets leukers dan een boze John van den Heuvel,” grinnikt hij. “Ik maakte weleens een grapje als wij een verhaal hadden gemaakt. ‘John, ik heb het op de redactie laten lezen. Maar ze vonden het niets.’” En dat was meestal genoeg om John, die toch al op scherp staat, volledig door het lint te laten gaan. “Dan ging hij helemaal uit zijn plaat, daar moest ik altijd om lachen,” vertelt Mick, alsof het zien van een boze John een van de weinige verlichtende momenten is in hun donkere wereld. “De meeste misdaadverslaggevers hebben iets te veel testosteron, dat heeft John ook.”
Terwijl de rest van Nederland hen op tv ziet als stoere journalisten die moedig de waarheid boven water halen, gaat achter de schermen een ander verhaal schuil. Een verhaal van angst, stress en voortdurend op je hoede zijn. En de realiteit is dat geen enkele beveiliging deze mannen echt kan beschermen tegen de psychische klap die hun werk elke dag opnieuw uitdeelt.
