Loes Smoezenpoes
Het lijkt er sterk op dat minister Marjolein Faber (PVV) vastloopt in haar rol. Terwijl ze door Geert Wilders werd neergezet als dé persoon die het “strengste asielbeleid ooit” zou realiseren, ziet de realiteit er anders uit. In de wandelgangen van het ministerie en bij regionale bestuurders wordt gefluisterd dat Faber vooral een eilandbewind voert: afgesloten, eenzaam en volledig onbereikbaar.
De muur om Faber heen
Waar haar collega-ministers in gesprek blijven met gemeenten, organisaties en andere partijen, kiest Faber voor een compleet andere koers. Interviews? Daar begint ze niet aan. Zelfs De Telegraaf, normaal geliefd in de PVV-hoek kreeg meerdere keren een afzegging. Kamerleden van andere partijen die vragen hebben? Geen contact. Ambtenaren? Hun adviezen lijken vooral in de prullenbak te verdwijnen. Het resultaat: een groeiende frustratie en stilstand op het ministerie.
Ze heeft zelfs geen woordvoerders meer zo wordt er gezegd. Journalisten met vragen mogen een mail sturen naar het ministerie, maar echte antwoorden blijven vaak uit. Bij lokale bestuurders en uitvoeringsorganisaties groeit het gevoel dat ze compleet genegeerd worden. Het is alsof Faber vooral bezig is met het imago van “strenge maatregelen” zonder echt iets uit te voeren.
De wekelijkse woensdagochtend bij Geert
Ondanks haar afwezigheid in de buitenwereld, blijft één ritueel onveranderd: haar woensdagochtendbezoek aan Geert Wilders. Als ze daarna terugkeert op het ministerie, is ze volgens ambtenaren vaak “gespannen” en “nerveus” meldt het NRC. Wat er precies tijdens die gesprekken besproken wordt, blijft een raadsel. Wat wél duidelijk is: de sfeer binnen haar team verslechtert met de dag.
De asielcrisis die Faber wilde uitroepen – haar ‘grote project’ – werd een regelrechte mislukking. Bronnen binnen het ministerie fluisteren dat de teksten die ze zelf aanleverde overduidelijk “door een buitenstaander” waren geschreven. Ambtenaren begrepen er geen touw aan vast en konden er niets mee.
Ambtenaren raken gedemotiveerd
Binnen het ministerie slaat de sfeer inmiddels om. Ambtenaren voelen zich, naar eigen zeggen, onbegrepen en kunnen niks meer alles staat stil. Sommigen vragen zich hardop af: is Faber écht bezig met beleid of vooral met het creëren van een beeld dat goed aansluit bij het PVV-narratief? Het lijkt er vooral op dat ze de grote lijn uit het oog verliest door micromanagement en geïsoleerd optreden.
Coalitiepartners die een ingang proberen te vinden bij de minister botsen telkens op een dichte deur. En terwijl Faber steeds meer onrealistische plannen presenteert, neemt de onrust toe. Haar eigen team lijkt in elk geval steeds minder vertrouwen te hebben in haar aanpak.
Het “strengste asielbeleid ooit”? Voorlopig blijft het vooral bij loze beloftes en een minister die liever zwijgt dan handelt. Een papieren tijger die vastzit in haar eigen politieke schaduw.
