Loes Smoezenpoes
Maarten van Gent de markante deelnemer uit Winter Vol Liefde is niet iemand die zich snel van zijn stuk laat brengen. Zelfs niet door het meest verwoestende nieuws dat een mens kan krijgen. De 77-jarige kreeg zeven maanden geleden te horen dat hij alvleesklierkanker heeft en de artsen gaven hem een genadeloze prognose: nog maar drie maanden te leven. Maar Maarten zou Maarten niet zijn als hij niet volledig op zijn eigen manier met de situatie omging.
Geen paniek, geen strijd – alleen acceptatie
Waar anderen in paniek zouden raken, blijft Maarten opvallend nuchter. “Ik ga dood, nou en? Dat is voor mij de normaalste zaak van de wereld,” zegt hij droogjes in een interview met Story. Van de collectieve drang om te ‘vechten’ tegen de ziekte moet hij niets hebben. “Kennelijk ben ik dan niet normaal, want ik moet overal horen dat ik moet vechten, bij wijze van spreken God moet zoeken.”
Aanvankelijk wilde hij zich helemaal niet laten behandelen. “Ik verwacht niet het jaar 2026 te mogen meemaken,” verklaarde hij destijds. Maar onder druk van zijn familie gaf hij de medische wereld tóch een kans. Ondanks een minimale slagingskans van 20 procent begon hij aan de chemotherapie, en verrassend genoeg had de behandeling enig effect. Toch besloot hij na enkele maanden ermee te stoppen. Voor Maarten draait het niet om tijd rekken, maar om de kwaliteit van leven die hem nog rest.
Sterkte? Waarvoor precies?
Hoewel de ziekte zijn tol eist hij is inmiddels 30 kilo afgevallen blijft hij opmerkelijk kalm. Pijn wil hij koste wat kost vermijden en daar heeft hij medicatie voor. “Het enige wat ik niet wil, is pijn lijden en daar heb ik pillen voor.” Tot nu toe werkt oxycodon prima en Maarten ziet geen reden om zich druk te maken.
Wat hij wél vreemd vindt, is de manier waarop mensen op zijn ziekte reageren. “Iedereen wenst me sterkte. Maar waarmee dan? Met doodgaan?” Hij begrijpt dat de intentie goed is, maar kan de dramatiek er niet bij hebben. Voor hem is de dood simpelweg een feit, geen tragedie.
Televisie versus realiteit: een geënsceneerde zoektocht naar liefde
Naast zijn ziekte had Maarten ook nog een ander avontuur te verwerken: zijn deelname aan Winter Vol Liefde. Waar hij de liefde hoopte te vinden kreeg hij vooral kritiek. Zijn vrouwen vonden hem te afstandelijk en ongeïnteresseerd iets wat Maarten zelf niet zo ziet.
Volgens hem is het programma allesbehalve een pure weerspiegeling van de werkelijkheid. “Het is natuurlijk volledig geënsceneerd. Er is 250 uur ruw materiaal van mij. Daar kunnen ze van alles van maken dat zoeken ze zelf maar uit.” Zijn doel was niet per se romantiek, maar iets heel anders. “Ik wilde gewoon een mooi beeld van Estland geven.”
Een man die zijn eigen pad blijft volgen
Maarten heeft zijn leven altijd op zijn eigen voorwaarden geleefd en dat zal hij ook in zijn laatste maanden blijven doen. Geen sentimenteel gejammer, geen vergeefse gevechten tegen het onvermijdelijke. Zijn kijk op de dood is net zo nuchter als zijn kijk op reality-tv: je hebt er maar weinig controle over dus waarom je er druk over maken?
