Heftig: Patty Brard dreigt Nico Dijkshoorn letterlijk zijn kop eraf te trekken

Er zijn van die televisiefragmenten die je liever voor altijd begraaft ergens diep onder een vergeten tape in een archiefkelder. Maar helaas voor Patty Brard is het internet onvergeeflijk. Een explosief stukje uit 2003 is opnieuw opgedoken en doet het web kolken van ongeloof en ongemakkelijk lachen. En nee, Patty komt er niet goed vanaf.

Het decor: een benauwde rokerige gelegenheid ergens tussen talkshow en caféruzie in. Patty Brard stormt op Nico Dijkshoorn af ogenschijnlijk bezeten door een mix van woede, gekrenkt ego en misschien iets te veel tv-historie op haar naam. Het publiek? Nu jaren later opnieuw ademloos toeschouwer van een compleet uit de hand gelopen confrontatie.

De aanleiding: Nico had in zijn wekelijkse column een fictief fragment uit ‘Patty’s boek’ verzonnen, waarin hij – met grove maar overduidelijk satirische overdrijving – schreef over een intiem avontuurtje met Adam Curry. “Wat niet veel mensen weten is dat ik een korte maar heftige relatie heb gehad met Adam Curry,” begon de fictieve passage die Patty’s imago omtoverde tot nationale klucht. Vervolgens werd het nog explicieter met verwijzingen naar lichaamsdelen handelingen en een glas champagne om het af te toppen. Vuil? Jazeker. Maar bovenal: satire.

Patty vond het minder lollig. Ze explodeerde.

“Dit staat dus gewoon op internet. Ik ga die gozer opzoeken, ik schop z’n kop eraf,” krijst ze tegen de camera’s, haar gezicht vuurrood van woede. De camera zoomt genadeloos in terwijl ze nog even door dendert: “Of hij gaat gdverdmme morgen met me naar een rechtbank of ik laat z’n kop eraf trekken. Of ik trek hem er dadelijk zelf af! Schijtbak.”

Terwijl Patty het volume op standje sirene zet, blijft Nico opvallend stoïcijns. “Dat heet een column. Dat heet satire. Dat heet parodie,” legt hij kalm uit, alsof hij een losgeslagen wervelstorm probeert te temmen met een woordenboek.

Maar Patty laat zich niet sussen. “Ik ben met jou nog lang niet klaar, kan ik je melden.” En dan, krijsend: “Als jij dit satire noemt, dan gaan wij morgen naar de rechtbank en als dat niet gaat lukken, dan gaat morgen jouw kop eraf.”

Waar een normaal mens zich misschien zou schamen voor zo’n publieke driftbui, leek Patty’s missie eerder om live het geluid van fatsoen te begraven. “Buiten dat je lelijk bent, spoor je echt niet,” sneert ze nog als afscheid, voor ze furieus wegblaft van de camera’s.

Nico, ondertussen, houdt zich staande te midden van het verbaal geweld. Hij prikt kalm door de hysterie heen: “Jij duwt al vijftien jaar je hele privéding iedereen in z’n gezicht. Dan moet je het ook gewoon accepteren dat mensen daarop reageren.” Een punt, zou je zeggen, maar Patty hoort het niet. Of wil het niet horen.

De ironie? Het feit dat mensen destijds echt dachten dat de verzonnen passage uit haar boek afkomstig was zegt misschien wel meer over Patty’s reputatie dan over Nico’s pen.

En nu jaren later laait de vlam weer op. De oude wonden krabben open. De beelden circuleren weer. En Patty’s hysterische uithaal is opnieuw onderwerp van gesprek. Soms is televisie gewoon een afgrond waar mensen vrijwillig in springen.

Hieronder de beelden: