Gadverdamme: Daphne Deckers eindigt schijtend in de greppel met Richards trui als wc-papier

Menig hoofdredacteur krijgt weleens een verrassing in de mailbox. Maar als je Daphne Deckers als columnist hebt is het eerder een Russische roulette met toiletpapier. De voormalige glamourvrouw blijkt namelijk geobsedeerd door haar achterwerk en deelt inmiddels structureel meer intieme details over haar darmen dan menige huisarts te verwerken krijgt.

In haar nieuwste bijdrage aan de Vrouw spant ze de kroon. Nadat ze eerder al luchtig liet vallen dat ze geen pyjama draagt wegens een gebrek aan “zwetende billen”, duikt ze ditmaal vol overgave in de materie. Letterlijk. Diarree, een greppel, een trui als wc-papier – en ja hoor Daphne Deckers schrijft het allemaal op alsof het een lifestyle-tip is.

Het begon, volgens haar, op een vrij alledaagse dag in Spanje. Beetje struinen bij de IKEA, een nieuw lunchtentje ontdekken. Tot de buik begon te rommelen. “Terug in de auto zei ik tegen Richard: ‘Goh, ik krijg een beetje pijn in mijn buik.’ Daarna ging het heel hard.” Niet alleen haar ingewanden, maar ook haar gevoel voor gêne.

De situatie escaleerde op de Spaanse snelweg – “Wanneer je eenmaal op de Spaanse betaalweg zit, heb je niet veel afslagen” – en plots was daar de noodzaak tot… ja, evacuatie. Niet in een tankstation of sanitaire voorziening, maar in een greppel naast een padelclub. Daphne schetst het beeld zonder gêne: “Hup, broek uitgesjord, op mijn hurken in die greppel met de distels tegen mijn benen – ik was helemaal de weg kwijt. Ik heb daar vreselijk de diarree gehad.”

Alsof dat nog niet onappetijtelijk genoeg is, verklapt ze ook haar schoonmaakoplossing. Geen bladeren, geen servetje, geen wc-papier. “Richard trok meteen zijn trui uit en toen hebben we die maar gebruikt.” Idyllisch. Je man die zijn kleding offert voor je darmramp in het wild. Of zoals menig lezer zal denken: gadverdamme.

Het is onduidelijk of de trui nog bestaat. Maar stel je voor dat Richard hem bij thuiskomst op een onoplettend moment terug in de kast hing. De geur. De herinnering. Het trauma.

Wat we in ieder geval wél zeker weten: Daphne zal de volgende column ongetwijfeld weer wijden aan een nieuw avontuur met haar onderlijf in de hoofdrol. En wij, arme lezers, kunnen alleen maar hopen dat de Vrouw-hoofdredactie ooit de grens trekt. Al was het maar uit hygiënisch oogpunt.