Katja Schuurman onthult haar duistere kant: ‘Vet varken, laxeerpillen en eenzaamheid’

Katja Schuurman de vrouw die decennialang de schijn van glitter en glamour ophield blijkt achter de schermen jarenlang te zijn verzwolgen door zelfhaat, eetstoornissen en eenzaamheid. Wie dacht dat Katja’s jeugd bestond uit sprankelende sterrenstof en podiumlicht komt van een koude kermis thuis. In De Klassenavond barst het zorgvuldig opgebouwde imago van het altijd stralende boegbeeld uiteen.

Zittend in een nostalgisch klasje met een dagboek op schoot en een brok in de keel, kijkt Katja terug op een jeugd die veel duisterder was dan de krullenbos en glimlach deden vermoeden. “Vanaf het moment dat ik zelf keuzes mocht maken, maakte ik de verkeerde,” zegt ze, half lachend, half brekend.

Maar al snel is de luchtigheid verdwenen en maakt de lach plaats voor iets wat we zelden zien bij haar: rouw over haar jongere zelf. “Vooral in mijn hoofd,” mompelt ze, terwijl ze uitlegt hoe haar dwangmatige gedachten haar van binnenuit begonnen op te vreten. Op haar dertiende raakte ze verslaafd aan laxeermiddelen na een ‘onschuldige tip’ van een vriendin. “Dat leek mij ook wel handig. Normaal gesproken als je ergens last van hebt, neem je twee pilletjes en ik nam er twintig.”

Haar eigen woorden. Rauw, ongefilterd alsof ze uit het diepvriesvak van haar verleden komen: “Vandaag ging het heel slecht. Dit was de slechtste dag van de week. Ik heb heel veel gegeten. Shit, dat mocht eigenlijk niet. Vanaf nu niet meer. Toen chips gegeten, want mijn zusje ging chips eten. Wat veel dan maar meer laxeerpilletjes, want dan mag het.”

De zinnen worden donkerder, wreder. “Vet varken. Afschuwelijk. Egocentrisch dat ik hier zo veel mee bezig ben. Bleh.” Ze klapt haar dagboek dicht alsof ze er letterlijk een hoofdstuk mee probeert af te sluiten. “Dit is toch wel echt heel treurig. Wat zonde, hè?”

En dat is het. Zonde. Want terwijl wij keken naar de stralende actrice die het toneel op denderde alsof ze er thuis hoorde zat datzelfde meisje ondertussen figuurlijk — en letterlijk — op de plee haar leven te vergooien. “Op een gegeven moment vroeg ik mezelf af wat ik nou wilde in het leven. Dat was dus niet om het op die fucking plee door te brengen.”

Katja de altijd vrolijke blijkt jarenlang een façade op te houden. De prijs? Eenzaamheid. “Ik heb veel ingewikkelde fases in mijn leven. En ik doe het best wel alleen. En dus best wel een beetje eenzaam soms.”

En dan de klap op de vuurpijl die binnenkomt als een dolk in slow motion: “Ik ben de hele tijd niet aan leven toegekomen en deed dingen om niet echt bij mijn eigen leven te hoeven zijn tot ik dacht: waarom ga ik niet een leven leiden waar ik wél bij wil zijn?”

Nu, op haar vijftigste lijkt ze het eindelijk te snappen. De enige vraag is: waarom duurde het verdomme zo lang?